ایرانیان از ۳۳۰۰ سال پیش در چغازنبیل تاسیسات آب‌رسانی هیدرولیکی داشته‌اند.
از دوران هخامنشی سد کورش بزرگ، بند آبگیر، نهر داریوش، بند رامجرد، بند بهمن و سیستم آب‌رسانی، سیستم جمع‌آوری و سیستم تخلیه روان‌آب‌های سطحی تخت جمشید در فارس باقی مانده است. (فصلنامه فرهنگ و مردم)
ـــ
هردوت در دفتر سوم خود می‌نویسد: «امروزه پادشاه (داریوش) جلو شکاف کوه‌ها را بسته است و در میانه هرکدام در بزرگ نهاده است تا جلو گذر آب را بگیرد. دشت میان کوه‌ها دریاچه شده است… دستور شاه همیشه چنین است که دریچه‌ها را بر روی زمین‌هایی که نیاز بیشتری دارد بگشایند و چون این زمین‌ها سیراب شود، دریچه‌های آنان را می‌ببندند. دستور پسین این است که آب را به سوی کشتزار‌های با تشنگی کمتر بفرستند…» (فصلنامه فرهنگ و مردم)
ــــ
جایگاه قنات در دوران باستان
به امر پادشاهان هخامنشی هرکس قناتی حفر می‌کرد و آب را به سطح زمین می‌آورد و زمینی را آباد می‌کرد و یا قنات‌های خشک را بازسازی می‌کرد مالیات ۵ نسل بر او بخشیده می‌شد.
در این دوران تکنیک حفر قنات به سایر کشور‌ها منتقل می‌شود. به دستور داریوش، سیلاکس دریاسالار سپاه و نیز خنومبیر معمار بزرگ در واحه خرقاء مصر موفق به حفر قنات شدند و آب آن را به سطح زمین منتقل کردند که بعد از آن معبد با عظمتی در آنجا ساخته شده و به قولی جمعیتی حدود ده هزار نفر در آن محل ساکن می‌شوند از همان قنات استفاده می‌کنند. (فصلنامه فرهنگ و مردم)
ــــ
مدیریت آب در دوران ساسانی:
دوران ساسانیان حکایت از مدیریت و قانونمندی در زمینه آب، احداث و نگهداری قنات‌ها و… دارد.
در رساله قضایی که به زبان پهلوی تدوین شده بر اهمیت قنات در توسعه شهر‌های ساسانی تاکید شده است.
در این دوران صنعت سدسازی رونق گرفته و شوشتر مورد توجه قرار می‌گیرد.
اردشیر بابکان کانال گرگر و دارای بزرگ، کانال داریون را در اطراف شوشتر احداث می‌کنند.
پل و سد عظیم شادروان شوشتر، بند میزان، پل بند گرگر، آسیاب‌های شوشتر، پل بند دزفول، بند دختر، پل شهرستان، بند عقیلی، بند عیار، بند ماهی بازان، بند دارا و بند قیر، پل بند لشگر، پل بند شاه علی، بند کرخه، بند ارگان، بند شهر لوت، بند دروازه و بند ایزدخواست همگی از آثار دوره ساسانیان است. (فصلنامه فرهنگ و مردم)